Υπάρχουν κάποιες σειρές που μεγαλώνουν μαζί σου: Βλέπεις τη σειρά να φτάνει στον έβδομο κύκλο της, τους πρωταγωνιστές να μεγαλώνουν, την έμπνευση των σεναριογράφων σιγά-σιγά να χάνεται και κάπου εκεί αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν αξίζει να την παρακολουθείς. Οι εποχές που έπρεπε να βασιστεί κάποιος στην τηλεόραση για να δει κάποια αξιόλογη ξένη σειρά, όπως τα «Φιλαράκια» (έστω και στην 89^η επανάληψή τους), έχουν περάσει (ελπίζω) ανεπιστρεπτί. Πλέον, βγαίνουν συνεχώς νέες σειρές, στις οποίες έχεις άμεση, εύκολη και γρήγορη πρόσβαση και καλύπτουν κάθε δυνατό θέμα και γούστο.

Έχουν «ημερομηνία λήξης» οι σειρές;

Ερώτημα με δύσκολη απάντηση. Ακόμα κι αν η απάντηση που δώσει κάποιος είναι «ναι», το ερώτημα που προκύπτει στη συνέχεια είναι «πότε πρέπει να σταματάει μια σειρά;». Υπάρχουν σειρές που διάγουν την 15^η χρονιά προβολής τους κι, όμως, είναι «φρέσκιες» και βλέπονται πολύ ευχάριστα. Σειρές όπως το “Simpsons” ή το “South Park” που έχουν κλείσει 20ετία είναι ακόμα αστείες κι έχουν τη σπιρτάδα που είχαν τα πρώτα χρόνια. Προφανώς υπάρχει μια σχετική πτώση, αλλά θεωρώ ότι είναι λογική και κυρίως αμελητέα. Το “Modern Family” διάγει τον 8^ο χρόνο του και όμως, παραμένει μια από τις καλύτερες και πιο έξυπνες κωμικές σειρές. Το “Big Bang Theory” από την άλλη, στη 10^η σαιζόν προβολής του, έχει αρχίσει και δείχνει σημάδια ότι τα καλύτερα χρόνια (και αστεία του) έχουν περάσει. Το “Two and a half men” από τη στιγμή που έφυγε ο Charlie Sheen, έχασε την (όποια) ταυτότητα του, χαροπάλεψε για μερικά χρόνια ακόμα και τελικά αποφάσισαν να κάνουν το σωστό, κόβοντας τη σειρά και την μηχανική υποστήριξη.

Υπάρχουν άλλες, που από τη δεύτερη χρονιά προβολής τους, ο μόνος λόγος ύπαρξης τους είναι να μας κάνουν να αναρωτιόμαστε αν αυτά τα 45 λεπτά που μόλις σπαταλήσαμε είναι τα πιο άχρηστα της ζωής μας ή μπορούμε να υπολογίσουμε και τις ουρές στα Supermarket. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “True Detective”. Ό, τι είχε καταφέρει να δημιουργήσει η πρώτη σαιζόν γκρεμίστηκε εν μία νυκτί (καλά, λίγο περισσότερες). Ήταν όμως τόσο κακή η δεύτερη σαιζόν ή ήταν τόσο καλή η πρώτη, που έκανε τη δεύτερη να φαίνεται ανέμπνευστη, βαρετή και περιττή; Όποιο από τα δύο κι αν ισχύει, το “True Detective” είναι πολύ πιθανό να μην συνεχίσει τρίτη σαιζόν. Το “Wayward Pines” είχε ήδη αρχίσει να πεθαίνει από τα μισά της πρώτης σαιζόν, οπότε η δεύτερη σαιζόν ήταν απλώς η ταφόπλακα, με κάποια επιγραφή τύπου «Ένα χρόνο το περισσότερο», κάνοντας για κάποιον ανεξήγητο λόγο quote στίχους του Καρβέλα.

Μην το τραβάς, θα το ξεχειλώσεις

Το πρόβλημα στις σειρές δεν φαίνεται να είναι τα χρόνια προβολής τους, αλλά ένας συνδυασμός έμπνευσης των σεναριογράφων και πλάνου. Όταν το αρχικό πλάνο για μια σειρά είναι τα 2 χρόνια, δεν μπορεί να φτάσει τα 5 παραδείγματος χάριν, χωρίς να πλατιάσει. Το καλύτερο παράδειγμα καταστροφής μιας σειράς είναι το “Lost”. Δεν θα εξετάσω αν το τέλος του “Lost” ήταν καλό ή κακό, καθώς αυτό είναι υποκειμενικό και δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Αν καθόριζαν οι θεατές το τέλος μιας σειράς, οι σεναριογράφοι δεν θα χρειάζονταν και οι θεατές θα ψήφιζαν interactive για την εξέλιξη, με τον δείκτη του Γιάννη Βούρου να βγαίνει από το γυαλί και να μας φέρνει προ των ευθυνών μας (Εσύ αποφασίζεις). Άλλωστε αν αποφάσιζε το κοινό την εξέλιξη των σειρών, είναι πιο πιθανό να είχε σκοτωθεί ο George R.R. Martin και όχι οι ήρωες του (ο Joffrey θα έβγαζε το πολύ δύο επεισόδια). Το πρόβλημα με το “Lost” και κυρίως το τέλος του ήταν ότι, λόγω υψηλής τηλεθέασης, έφτασε «αναγκαστικά» τις 6 σαιζόν, το σενάριο είχε ξεχειλώσει πιο πολύ και από παλιό πουλόβερ και μετά δεν «μαζευόταν». Οι σειρές που εξελίσσονται έτσι, μου θυμίζουν κάποιο μικρό ψέμα που λες στην αρχή και μετά για να το «σώσεις» συνεχίζεις και προσθέτεις κι άλλα, καταλήγοντας να αλλάζεις το όνομα σου για παράδειγμα, γιατί ντράπηκες εξ’ αρχής να διορθώσεις τον προϊστάμενο σου. Το “Game of Thrones” προς τιμήν του, δεν έπεσε σε αυτή την παγίδα και τελειώνει στο ζενίθ του.

Υπάρχουν σειρές που έχουν τη δυνατότητα να επεκτείνουν τη διάρκεια ζωής τους και να διαρκέσουν περισσότερο, βοηθούμενες από το σενάριο τους ή την έλλειψη αυτού. Αυτές οι σειρές έχουν ένα κεντρικό θέμα στο οποίο βασίζονται, οπότε οποιαδήποτε προσθήκη σαιζόν δεν γίνεται αντιληπτή. Ήξερε κανείς για πόσες σαιζόν ήταν υπολογισμένο το “House”; Έχει κάποια σημασία; Σε κάθε επεισόδιο ο ασθενής θα κινδύνευε μέχρι να τον αναλάβει o House, θα έβρισκε τη σωστή ασθένεια και θα εφάρμοζε μια θεραπεία που θα «κατέβαζε από το κεφάλι του» και ο ασθενής θα γινόταν καλά κι αυτός πιο αλαζονικός. Κάτι αντίστοιχο με το «γραμμικό» σενάριο του “Blacklist” ή των “X Files” το οποίο στην ουσία είναι αυτοτελείς ιστορίες συραμμένες κάτω από μια κεντρική ιδέα.

Άρα, σε μια εποχή που οι επιλογές σε σειρές είναι τόσο πολλές, θα πρέπει να χάνεις χρόνο βλέποντας σειρές που έχεις αγαπήσει μεν, αλλά πλέον δεν είναι οι ίδιες; Πόσοι κατάφεραν να ολοκληρώσουν το “How I met your mother” που όσο ενδιαφέρον ήταν όταν ξεκίνησε τόσο βαρετό κατέληξε; (Ναι, το κατάφερα). «Γερνάνε» οι σειρές; Νομίζω ναι, αλλά όχι λόγω «ηλικίας», αλλά λόγω έμπνευσης των σεναριογράφων και πεπερασμένου σεναρίου. Ο μόνος λόγος για να μείνεις προσκολλημένος σε μια σειρά που έχει χάσει το ενδιαφέρον της είναι καθαρά συναισθηματικός, για να δεις πως θα τελειώσει τελικά ή απλώς επειδή έχεις OCD σαν εμένα και πρέπει να την τελειώσεις, αφού την άρχισες.