Υποτιμημένες σειρές – Μέρος Β

Στο πρώτο μέρος του άρθρου παρουσιάστηκαν αρκετές σειρές που για κάποιους λόγους δεν έχουν ακουστεί αρκετά και δεν περιλαμβάνονται στα άρθρα με «σειρές που πρέπει να δεις». Μην σηκωθείτε από καναπέδες, ντιβάνια, καρέκλες, αλλά αντίθετα καθίστε αναπαυτικά και ξεκινήστε να βλέπετε αυτές τις σειρές.

Leftovers

Το “Leftovers” είναι μια σειρά που το όνομα της παρουσιαζόταν μπροστά μου κατά καιρούς, σαν γνωστός που εμφανίζεται στους προτεινόμενους στο Facebook, με αμφότερες τις πλευρές να προσποιούνται ότι δεν το έχουν δει, μέχρι κάποιος από τους δύο να βρεθεί σε στιγμή αδυναμίας και να πατήσει το “Add Friend”.

Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, καλώς εμφανιζόταν, καθώς είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα σειρά. Μια μέρα, που παρουσιάζεται σαν την αντίστοιχη 11η Σεπτεμβρίου, εξαφανίζεται ως δια μαγείας το 2% της ανθρωπότητας και η σειρά καταπιάνεται με τους ανθρώπους που έμειναν πίσω.

Η προσπάθεια αυτών να συνεχίσουν τη ζωή τους, τα ερωτήματα που προκύπτουν για αυτούς που έφυγαν και κατά πόσον επιλέχθηκαν να εξαφανιστούν λόγω της ζωής τους, κάποιες θρησκευτικές ομάδες που έχουν δημιουργηθεί, συνθέτουν ένα κολλάζ περιπέτειας, δράματος και μυστηρίου.

Οι χαρακτήρες είναι ενδιαφέροντες, το σενάριο ξεφεύγει από τα συνηθισμένα και υπάρχει διάχυτο αυτό το «τι-ακριβώς-έγινε-τώρα» αίσθημα, που σε κάνει να θες να βάλεις και το επόμενο επεισόδιο και ας κρατάει μια ώρα και ας έχει πάει 2 το βράδυ και πρέπει να ξυπνήσεις σε 4 ώρες.

Το σενάριο μπορεί να βασίζεται αρκετά στα ερωτήματα που προκύπτουν από την εξαφάνιση όλων αυτών των ανθρώπων σε πολλά επίπεδα (μεταφυσικό, επιστημονικό, θρησκευτικό, κοινωνικό κλπ), αλλά θα πρέπει να αναφερθεί ότι δεν εξηγούνται όλα, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό. Προβλήθηκαν δύο σαιζόν το 2014 και 2015, αλλά φαίνεται ότι από τον Απρίλη αναμένουμε και νέα επεισόδια. Bonus η παρουσία της Liv Tyler στο cast των ηθοποιών.

Man Seeking Woman

Το “Man Seeking Woman” είναι μια σειρά που ένιωσα ότι μετέφερε στην οθόνη, ό, τι ακριβώς είχα στο μυαλό μου. Ο πρωταγωνιστής της σειράς είναι ένας ρομαντικός, καλοκάγαθος τύπος κοντά στα 30, ο οποίος μόλις βγήκε από μια μακροχρόνια σχέση και προσπαθεί να ξαναμπεί στον τρομακτικό κόσμο των ραντεβού.

Το κάθε επεισόδιο διαρκεί 20 λεπτά και αναλύει θέματα που όλοι έχουμε αντιμετωπίσει υπό το πρίσμα του ιδιαίτερου χιούμορ του. Η σειρά είναι κωμική, διαφέρει κατά πολύ από τις τυπικές του είδους και καταπιάνεται κυρίως με τις σχέσεις, τα ραντεβού και όλα αυτά τα παράξενα και περίεργα που συμβαίνουν μέσα σ’ αυτά και μεταξύ αυτών.

Υπάρχουν στιγμές που θα λυπηθείς τον πρωταγωνιστή, άλλες που θα τον βρίσεις, αλλά κυρίως στιγμές που θα ταυτιστείς πραγματικά μαζί του και θα πεις «είναι αυτό που σκέφτομαι κάθε φορά!». Η σειρά αυτή είναι μια αστεία (και μερικές φορές κυριολεκτική) οπτικοποίηση αυτών που βιώνεις σε ένα χωρισμό, σε μια προσπάθεια να βρεις κάτι καινούριο και άλλων παρόμοιων καταστάσεων, με αυτές να παρουσιάζονται με αστεία σουρεαλιστικό τρόπο.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η παρουσίαση της διαγραφής του τηλεφώνου της πρώην ως εξορκισμός, ενώ από τα αγαπημένα μου επεισόδια είναι αυτό που καταπιάνεται με το φλέγον θέμα του κολλητού της νέας σου σχέσης. Ο τρόπος που το παρουσιάζει είναι πανέξυπνος, αστείος και μίλησε στο μυαλό (και τη ζήλεια μου). Έχουν κυκλοφορήσει τρεις σεζόν της σειράς.

Hand of God

Οι “Sons Of Anarchy” μπορεί να πάρκαραν τις μηχανές τους (ο Jax Teller μάλλον και κάτι περισσότερο) για πάντα, αλλά o τηλεοπτικός πατριός του (Ron Perlman) παρέμεινε για μια νέα σειρά, σε διαφορετικό ρόλο, αλλά με το ίδιο φάε-βρε-τζαναμπέτικο-γιατί-θα-φωνάξω-τον-κύριο-Πέρλμαν πρόσωπο. Ο Ron Perlman υποδύεται έναν, αν όχι διεφθαρμένο σίγουρα ηθικά αμφισβητήσιμο, δικαστή, ο οποίος μετά από ένα θαύμα, αρχίζει να ακούει τον Θεό.

Η σειρά σε κάνει να αναρωτιέσαι αν ήταν θαύμα ή ψυχολογική κατάρρευση και αν ο δικαστής ακούει όντως τον Θεό, ή έτσι νομίζει. Η φωνή του Θεού τον παροτρύνει να αναλάβει τον ρόλο του εκδικητή και η σειρά περιστρέφεται γύρω από θρησκευτικά, ηθικά και άλλου είδους διλήμματα, εκτός από αυτό του αν θα τη δεις, που η απάντηση είναι προφανής.

Το σύνηθες στις σειρές είναι ο πρωταγωνιστής να είναι ξεκάθαρα «καλός», οπότε να συμπάσχεις μαζί του. Ο δικαστής στην περίπτωση αυτή, όμως, δεν είναι και ο καλύτερος χαρακτήρας του κόσμου, οπότε το να τον βλέπεις να αντιμετωπίζει τους δαίμονες του, σε κάνει να μην ξέρεις πως νιώθεις γι’ αυτό.

Οι ηθοποιοί παίζουν πολύ καλά, το σενάριο δεν έχει τρύπες και ο Ron Perlman, με τη βοήθεια της Dana Delaney, είναι όσο κακός πρέπει να είναι, ακόμα κι όταν προσπαθεί να γίνει καλός. Η τρέλα, τα λάθη, ο χαρακτήρας του πρωταγωνιστή και η προσπάθεια του να σώσει τον γιό του, κάνουν τη σειρά άκρως ενδιαφέρουσα και τον θεατή να σκέφτεται. Μόλις ξεκίνησε η δεύτερη σαιζόν, η οποία φημολογείται ότι θα είναι και η τελευταία της σειράς.

Channel Zero

Οι σειρές που έχουν να κάνουν με τον τρόμο, εκτός του ότι είναι πιο σπάνιες και από φρεσκοξυρισμένο χίπστερ, συνήθως είμαι πολύ κακές. Κάθε φορά που ενθουσιασμένος ξεκινάω μια νέα σειρά τρόμου, διαπιστώνω ότι το μόνο τρομακτικό είναι πόσο κακή είναι. Φέτος η αλήθεια είναι ότι είδαμε αρκετές σειρές τρόμου, οι οποίες ήταν πολύ αξιόλογες.

Με τις περισσότερες από αυτές θα ασχοληθούμε εκτενέστερα σε επόμενο αφιέρωμα (Exorcist, Outcast), αλλά στο παρόν άρθρο θα ασχοληθούμε με το “Channel Zero”. Οι προϋποθέσεις δεν ήταν και οι καλύτερες δυνατές, με τη σειρά να βασίζεται στις Creepypastas και να προβάλλεται από το SyFy.

Creepypasta είναι μια εικόνα, μικρή ιστορία ή θρύλος που ζει σε κρύα, ηλεκτρονικά μέρη και συνήθως αναπτύσσεται στο Internet. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα creepypasta είναι το “Slender man” που προ ετών έγινε γνωστό, ενώ όσοι το έπαιξαν έγιναν χλωμοί.

Η πρώτη σαιζόν του “Channel Zero” που προβλήθηκε, παρουσίασε την ιστορία του Candle Cove. Ο τρόμος του “Channel Zero” δεν είναι ο gore/splatter τρόμος, ούτε ο τρόμος του εύκολου ξαφνιάσματος. Είναι ο τρόμος που υποβόσκει σε μια σκιά, η ανατριχίλα από ένα παιδικό τραγούδι και η φευγαλέα ματιά σε κάτι που δεν θα έπρεπε να υπάρχει.

Ομολογώ, αν και οπαδός του είδους, ήταν αρκετές οι φορές που αυτό που έβλεπα μου φαινόταν “disturbing”. Η εξέλιξη είναι αργή και φορτώνει σιγά-σιγά και είναι μια πολύ καλή πρόταση για τους οπαδούς του είδους.

Angie Tribeca

Μετά από ένα επεισόδιο του Channel Zero πρέπει να βάλεις κάτι για να χαλαρώσεις πριν κοιμηθείς και να γελάσεις νευρικά, με το χαμόγελο να μοιάζει υπερβολικό και πιο τραβηγμένο κι από κυρίας που έχει κάνει 28 λίφτινγκ. Η ιδανική σειρά γι’ αυτό είναι το “Angie Tribeca”.

Όταν σε μια σειρά είναι αναμεμιγμένος ο Steve Carell, έστω κι αν δεν παίζει, είτε θα την αγαπήσεις είτε θα την μισήσεις. Η σειρά περιγράφει τις αστυνομικές υποθέσεις της Angie Tribeca και της ομάδας της και το σενάριο υπάρχει απλώς ως λόγος για να συρράπτονται μεταξύ τους διάφορα λογοπαίγνια και gags.

Αποτελεί ένα φόρο τιμής/παρωδία σε ταινίες όπως οι «Τρελές Σφαίρες» (Naked Gun), «Μια τρελή απίθανη πτήση» (Airplane!) και γενικά όπου (θα) έπαιζε ο ασπρομάλλης θεός Leslie Nielsen. Πρωταγωνιστεί η Rashida Jones του “Parks And Recreation” και αν είστε οπαδοί αυτού του είδους χιούμορ, θα αγαπήσετε τη σειρά. Οι υπόλοιποι μείνετε μακριά, σαν μεταλάς από μπουζούκια.

Trapped

H σειρά μας μεταφέρει σε ένα μικρό ισλανδικό χωριό, όπου μια σειρά από διάφορα εγκλήματα (και φόνοι), συγκλονίζουν την τοπική κοινότητα και βάφουν το χιόνι κόκκινο. Η σειρά ξεχωρίζει για τους αληθινούς χαρακτήρες, την εκπληκτική φωτογραφία και την ερημιά και λευκή απεραντοσύνη του ισλανδικού τοπίου που αποδίδει την μοναξιά.

Το σενάριο μπορεί να μην παίρνει όσκαρ πρωτοτυπίας, αλλά είναι τόσο αριστοτεχνική η απόδοση του, που η σειρά σε κρατάει κολλημένο στην οθόνη, σαν Ισλανδό αποκλεισμένο από το χιόνι. Όσοι συνηθίζουν παράλληλα με τη σειρά να κάνουν και κάτι άλλο και απλώς να ακούν τους διαλόγους σε μερικές στιγμές («Μαρία μην το σταματάς, θα ακούω από την τουαλέτα»), θα απογοητευτούν.

Αρκετοί διάλογοι γίνονται στα ισλανδικά, άρα χρειάζεται η αμέριστη προσοχή κάποιου για να μην χάσει κάτι από την υπόθεση και όλα αυτά τα ονόματα με πολλά –son στο τέλος και σύμφωνα στο ενδιάμεσο, σε κάνουν να νιώθεις σαν Σουηδός που προσπαθεί να πει το «Άσπρη πέτρα ξέξασπρη».

Fortitude

Οι αστυνομικές σειρές σε βόρειες χώρες πληθαίνουν σαν ψωμί σε γάμο στην Κανά. Fortitude είναι το όνομα μιας πόλης στον Αρκτικό Κύκλο, που το έγκλημα είναι τόσο άγνωστη λέξη όσο ο ήλιος. Μια ανακάλυψη αλλάζει τα πάντα και γεμίζει την οθόνη μας με χιόνι, απίστευτα τοπία, εγκλήματα, μυστήριο και μεταφυσική γαρνιτούρα, που δεν ξέρεις αν θα οδηγήσει σε κάτι τύπου “The Thing” ή σε κάτι πιο φυσιολογικό.

Η ψυχρή ομορφιά του τοπίου, οι ιδιαιτερότητες μιας κοινότητας στην άκρη του κόσμου, το ελλοχεύον μυστήριο και η ένταση σε υπνωτίζουν και σε κάνουν να βάζεις το επόμενο επεισόδιο χωρίς δεύτερη σκέψη. Όταν εμπλέκονται μαμούθ, το FBI και σκοτεινά μυστικά, ξέρεις ότι κάτι δεν είναι ακριβώς συνηθισμένο. Αναμένουμε τη δεύτερη σαιζόν.

«Τελευταία, να ξεπουλήσουμε παιδιά»

Λόγω έλλειψης χώρου, θα αναφέρω επιγραμματικά τρες ακόμα σειρές που θεωρώ ότι αξίζουν να βρίσκονται σε αυτό το αφιέρωμα.

Bloodline: Όταν το «μαύρο πρόβατο» της οικογένειας γυρνάει, αρχίζουν να ξεθάβονται κρυμμένα μυστικά. Σκοτεινό, πραγματικοί χαρακτήρες, μυστηριώδες και μπορεί να ξεκινάει αργά, αλλά όταν ξεκινήσει είναι σαν το λεωφορείο του πρώτου “Speed”.

You ‘re the worst: Δύο από τους πιο «απαίσιους» ανθρώπους γνωρίζονται και γίνονται ζευγάρι. Η σειρά είναι όσο πιο αληθινή γίνεται χωρίς προσπάθεια ωραιοποίησης. Έξυπνο χιούμορ, κλασική βρετανική αμηχανία (αν και στην Αμερική) και χαρακτήρες που αγαπάς από το πρώτο λεπτό, σαν έφηβη τον εξωσχολικό «μάγκα» με το μηχανάκι.

Vice Principals: Η συνέχεια του “Eastbound and Down”, με τον αγαπημένο Danny McBride να υποδύεται αντί του παρηκμασμένου παίκτη baseball, έναν υποδιευθυντή σχολείου, ο οποίος θέλει να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη». Κάφρικη, politically incorrect, αστεία, σκοτεινή και ό, τι ακριβώς θα περιμέναμε από σειρά με τον χαιτέο ηθοποιό. Βλέπεται ευχάριστα σαν να πίνεις κρύο νερό μια ζεστή μέρα του καλοκαιριού.