Το Preacher μας αποχαιρέτησε δυναμικά (spoiler free series review)

Πριν λίγες μέρες ολοκληρώθηκε έπειτα από 4 κύκλους το Preacher. Η σειρά βασίστηκε πάνω στην ομώνυμη σειρά κόμικς της Vertigo των Garth Ennis και Steve Dillon και ήρθε στο AMC από τους Sam Catlin, Evan Goldberg και Seth Rogen , οι οποίοι τα τελευταία χρόνια είναι άκρως δραστήριοι δίνοντας μας διάφορα καλούδια από το Breaking Bad, ως το Sausage Party και το εξαιρετικό The Boys.

Το Preacher λοιπόν έριξε αυλαία. Ήταν από εκείνες τις σειρές, που δεν με πώρωναν τόσο, ώστε να ανυπομονώ δίχως άλλο για το επόμενο επεισόδιο ή για τον επόμενο κύκλο, αλλά ταυτόχρονα με διασκέδασε σταθερά καθ’ όλη τη διάρκεια του. Ήταν μια άκρως τίμια σειρά κατ’ εμέ με τα αρκετά καλά της και τα λίγα κακά της. Ο τέταρτος και τελευταίος κύκλος πιθανώς να ήταν και ο καλύτερος της σειράς. Είναι με διαφορά ο πιο ώριμος από άποψη θεματολογίας και από άποψη χαρακτήρων. Όλα όσα έχτιζε η σειρά εδώ και περίπου δυο χρόνια, με το παιχνίδι να χοντραίνει πολύ ήδη από τον προηγούμενο κύκλο, στον τέταρτο κορυφώνονται και κλείνουν ιδανικά. Μιλάω πάντα στη σειρά καθαυτή και όχι τόσο στη σχέση της με το πρωταρχικό υλικό των κόμικς.

Το κύριο θέμα του τέταρτου κύκλου είναι ο ερχομός της Αποκάλυψης, η οποία συντονίζεται από το The Grail. Βέβαια στην περίπτωση του Preacher δεν έχουμε το γνωστό και γραφικό σκηνικό. Είναι πολύ πιο σατιρική η εκδοχή της σειράς. Περισσότερο θυμίζει επιθετικό άνοιγμα στην αγορά από εταιρεία ή τη διοργάνωση ενός μεγάλου φεστιβάλ παρά προφητεία. Είναι μπίζνα η υπόθεση. Έχοντας την Αποκάλυψη ως πυρήνα τρέχουν παράλληλα και οι υπόλοιπες ιστορίες και φυσικά συνδυάζονται άψογα με το σταθερό θέμα της σειράς. Δηλαδή την προσπάθεια του Jessie Custer να βρει και να μιλήσει με τον Θεό. Στον τέταρτο κύκλο έχουμε ακόμα περισσότερο περιεχόμενο σε όλα τα επίπεδα. Έχουμε ακόμα περισσότερη βία, περισσότερη δράση, περισσότερες ανατροπές, περισσότερο δράμα και περισσότερο και καλύτερο χιούμορ. Σε αντίθεση με κάποιους προηγούμενους κύκλους, ο τέταρτος δεν κάνει κάποια κοιλιά ή καθυστέρηση και κινείται συνεχώς και σε γρήγορους ρυθμούς. Ακόμα και οι δευτερεύουσες ιστορίες, πέραν του, ότι συνδέονται με την κύρια πλοκή σε κάποια σημεία αποτελώντας έτσι απαραίτητο κομμάτι, παραμένουν σε γενικές γραμμές ενδιαφέρουσες. Οκ θα μπορούσα με άνεση να ζήσω ως θεατής της σειράς δίχως τον Eugene/Arseface ή την εκάστοτε ανωριμότητα της Tulip, που δεσμεύουν χρόνο, χώρο και ενέργεια από τη σειρά κάποιες φορές, αλλά δεν έγινε και κάτι. Στην τελική είναι εκεί για κάποιον λόγο, είναι απαραίτητο κακό ας το πούμε. Ο προσωπικός πόλεμος μεταξύ Tulip και Lara ήταν από τα καλύτερα στοιχεία του κύκλου πάντως.

Στον τέταρτο κύκλο, όπως προανέφερα, θα δούμε/ακούσουμε και την πιο ώριμη προσέγγιση της σειράς επί των θεμάτων, με τα οποία καταπιάνεται εδώ και καιρό. Αυτή η προσέγγιση είτε θα γίνει με σοβαρότητα είτε με εύστοχη και σχετικά καυστική σάτιρα. Είναι ευδιάκριτη και γνωστή η παράδοση της σκέψης, που ασκεί – έτσι όπως ασκεί – κριτική στο ευρύτερο ιουδαιοχριστιανικό θρησκευτικό και γενικότερο οικοδόμημα και ειδικότερα στον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης. Δεν τίθεται ζήτημα από τη σειρά, αν υπάρχει ή όχι Θεός. Στον κόσμο του Preacher είναι δεδομένο και θεμέλιο, ότι υπάρχει. Το ζήτημα, με το οποίο ασχολείται αρκετά σε αυτόν τον κύκλο, είναι ο χαρακτήρας και το ήθος αυτού του Θεού, η ποιότητα του εν ολίγοις. Δεν τον αφήνει σε χλωρό κλαρί, που λέμε, κάποιες φορές, δίχως βέβαια να ακούμε – όσοι έχει τύχει να ασχοληθούμε λίγο παραπάνω με το θέμα – κάτι το πρωτότυπο. Η κριτική αυτή είτε σοβαρή είτε σατιρική πάντως δεν γίνεται με ιδιαίτερη κακία ή επιθετικότητα. Δεν είναι δηλαδή προπαγάνδα. Περισσότερο χτίσιμο χαρακτήρα θα την έλεγα. Χτίζει τον χαρακτήρα ενός προβληματικού – και ενδιαφέροντος – Θεού βάσει πάντα των γνωρισμάτων, που του προσδίδουν οι γραφές. Δεν αποδομεί πιστεύω και σύμβολα υπό αυτήν την έννοια. Σατιρίζει και κριτικάρει εκ του ασφαλούς Να σημειωθεί, ότι πέραν αυτής της σάτιρας ο φετινός κύκλος είχε με διαφορά το περισσότερο χιούμορ με αποκορύφωμα δίχως αμφιβολία τον χαρακτήρα του Herr Starr. Τον λάτρεψα πραγματικά, ειδικά στα τελευταία επεισόδια είναι αξία.

Η κεντρική τριάδα των Jessie, Tulip και Cassidy δεν μονοπώλησε τον κύκλο. Λογικό είναι τούτο βέβαια, καθώς η σειρά είχε ανοίξει πάρα πολλά μέτωπα, που έπρεπε να παρακολουθούμε. Σίγουρα είδαμε τον Dominic Cooper πολύ λιγότερο σε αυτόν τον κύκλο. Το να μιλήσουμε εκτενώς για ερμηνείες είναι περιττό θαρρώ. Οι περισσότεροι έδωσαν ρέστα για ακόμα μια φορά ειδικά ο Pip Torrens ως Herr Starr. Ίσως ξεχωρίζουν ο Mark Harelik ως ο Θεός και η Julie Ann Emery ως Lara Featherstone σε αυτόν τον κύκλο, μια που τους δόθηκε περισσότερος χρόνος και μαζί με αυτόν και η ευκαιρία να δώσουν περισσότερα στον ρόλο τους. Οι τελευταίες σκηνές πάντως ήταν καθαρτικές, θα λέγαμε, προσφέροντας σε όποιον/α ήθελε να τη βρει και κάποια συγκίνηση.

Το Preacher λοιπόν έκλεισε ιδανικά με μια επιτυχημένη πορεία. Δεν ήταν από τις σειρές, που άφησαν εποχή. Ήταν όμως μια πολύ ικανοποιητική και διασκεδαστική σειρά, που άξιζε τον χρόνο της. Ήταν μια άκρως ενδιαφέρουσα εκδοχή ενός κατά άλλα γνώριμου έως και γραφικού σκηνικού. Till the end of the world λοιπόν…

Διαβάστε ακόμα: