Doctor Who: 12ος κύκλος (spoiler free review)

Οι μέρες της καραντίνας μπορεί να βρίσκονται προς το παρόν πίσω μας τουλάχιστον εδώ στην Ελλάδα, αλλά ο αντίκτυπος τους θα μας ακολουθεί για αρκετό καιρό λογικά. Γεννήσεις και διαζύγια είναι καθ’ οδόν και μες στην κλεισούρα του σπιτιού μας, όσοι τουλάχιστον τηρήσαμε την καραντίνα, είδαμε ό,τι σειρά και ταινία δεν είχαμε δει. Όταν στερέψαμε, είδαμε και κάποιες, που είχαμε πει, ότι δεν θα συνεχίσουμε.

Ίσως για κάποιους μια από τις δεύτερες σειρές να ήταν ο νέος κύκλος Doctor Who. Μετά τον πρώτο κύκλοστην «νέα εποχή» της σειράς με την Jodie Whittaker στον ρόλο της Doctor η σειρά επέστρεψε με ένα κακό γενικά αποτέλεσμα και ελάχιστες καλές στιγμές. Παραδόξως βρήκα αυτόν τον κύκλο οριακά πιο παλέψιμο από τον πρώτο της Whittaker., ίσως επειδή πλέον βλέπω πολύ πιο αδιάφορα τη σειρά. Οι ενοποιημένοι αριθμοί τηλεθέασης του 12ου κύκλου ξεκίνησαν από τα 6.7 εκατομμύρια θεατών και μέχρι και το φινάλε είχαν πέσει στα 4,55, αριθμός ο οποίος αποτελεί και τον χαμηλότερο στην ιστορία της σειράς μετά την επιστροφή της το 2005. Αν μιλήσουμε για τους live αριθμούς τηλεθέασης δε, τότε τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Ο κύκλος κυμαίνεται κάτω από τα 5 εκατομμύρια πέφτοντας κατά το δεύτερο μισό του κάτω από τα 4.

Αν αναρωτιέστε, γιατί έχω πιάσει τα στατιστικά στοιχεία και τι σημασία έχουν, είναι γιατί την τελευταία φορά, που η σειρά είχε τόσο χαμηλή τηλεθέαση, το ημερολόγιο έγραφε 1989 και η ακύρωση της ακολούθησε. Με λίγα λόγια αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά και μιλάμε πολύ ριζικά, το σενάριο να κοπεί ξανά ίσως η πιο θρυλική τηλεοπτική σειρά στην ιστορία – ειδικά για το sci-fi – είναι πλέον πιθανότατο. Λογικά ο επόμενος κύκλος θα είναι ο τελευταίος της Whittaker και ελπίζω και αυτής της γραμμής, που επέβαλε ο Chris Chinball. Πάντως λόγω των συμφωνιών, που έχουν γίνει από το BBC απομένουν άλλοι δυο κύκλοι για την ανανέωση ή διακοπή της σειράς. Συνεπώς μάλλον θα κλείσει τον κύκλο της η Whittaker και θα έχει έναν κύκλο περιθώριο ο επόμενος Doctor να ξανασηκώσει την σειρά στα πόδια της. Τέλος πάντων ας δούμε και τι έγινε σε αυτόν τον κύκλο.

Όλα τα προβληματικά στοιχεία του προηγούμενου κύκλου επέστρεψαν. Κακοί διάλογοι, μουδιασμένη ατμόσφαιρα, άφαντη μουσική, άφαντη δράση, επιτηδευμένοι και ξύλινοι χαρακτήρες και φυσικά αρκετή προπαγάνδα μεταξύ άλλων. Σε αυτά ήρθε να προστεθεί το story arc του Timeless Child, το οποίο ξεκινά τόσο μα τόσο καλά και αποτελεί αναμφίβολα ανεξάρτητα της κατάληξης του ένα από τα λίγα θετικά του κύκλου αλλά εν τέλει θα αποκαλυφθεί ως μια ακόμη προσπάθεια αναίτιας αποδόμησης σημαντικών κομματιών από την μυθολογία ας το πούμε της σειράς. Σε μένα τουλάχιστον φάνηκε, ότι φτύνουν κατάμουτρα το παρελθόν και το lore των Time Lords και του ίδιου του Doctor, αντικαθιστώντας το με μια γελοιότητα, που την παρουσιάζουν ως ανατροπή και αποκάλυψη. Ναι οκ πήγαν να κάνουν κάτι πολύ μεγαλεπήβολο και να προσθέσουν το μυστήριο, που έλειπε εδώ και κάμποσους κύκλους αλλά για ακόμα μια φορά το γλυκό δεν πέτυχε. Όπως και να λύσουν τώρα την ιστορία, καθώς δεν έχει ολοκληρωθεί, η ζημιά έχει γίνει. Δηλαδή πόσα πρέπει να καταπιούμε αμάσητα για να δουλέψει; Μακάρι να ήταν μόνο δική μου άποψη αυτή, αλλά όποιος διαβάσει λίγο μερικά σχόλια και fora για την σειρά, θα καταλάβει, ότι πάρα πολλοί οπαδοί της πλέον δεν μπορούν να την δουν.

Στον δωδέκατο κύκλο έχουμε δυο μεγάλες επιστροφές, τις οποίες θα με συγχωρήσετε αλλά θα τις σποϊλάρω άπαξ και υπάρχουν και στο IMDB. Επιστρέφουν ο Master και ο Captain Jack Harkness. Η επιστροφή του Master, τον οποίο υποδύεται πλέον ο Sacha Dhawan, έγινε αρκετά καλά κι ας έχουμε πάλι μια ακόμα πιο generic εκδοχή του χαρακτήρα. Η επιστροφή του Harkness με τον αγαπημένο John Barroman στον ρόλο έγινε κατ’ εμέ ως ένα πέρασμα για λόγους fan service και παραπομπής στα χρόναι του David Tennant, μιας εκδοχής του Doctor, την οποία πασχίζει να μιμηθεί αρκετά σε διάφορα σημεία η Doctor της Whittaker αλλά καταντά κακέκτυπο της. Όσο χάρηκα, που είδα τον Harkness, τόσο απογοητεύτηκα, όταν συνειδητοποίησα το για πόσο και γιατί ήρθε στη σειρά ξανά. Επίσης ένα πέρασμα, που έμεινε ανεκμετάλλευτο και φάνηκε φθηνή κίνηση σε αρκετούς ήταν αυτό του Stephen Fry. O αγαπητός ηθοποιός και διανοούμενος είναι για ελάχιστη ώρα στις οθόνες μας στο πρώτο επεισόδιο του κύκλου. Μάλιστα στην πρώτη σκηνή του, θα μπερδέψει και καλά τον Doctor με τον μεσήλικα Bryan λέγοντας “The Doctor is a man” και θα ακουστεί (εριστικά) ως απάντηση από την Whittaker η καθόλου προσβλητική ατάκα προς το ανδρικό κοινό “I’ve had an upgrade”. Εκεί έχει καταντήσει το Doctor Who…. όμορφα.

Το σκηνικό με τους τρεις συντρόφους – ειδικά με αυτούς τους τρεις συντρόφους – δεν τσουλάει. Όλοι πρέπει κάτι να πουν, λέγοντας τίποτα επί της ουσίας, ξοδεύοντας τον χρόνο του επεισοδίου. Η Doctor δεν έχει σχέση με τον εαυτό της. Υπάρχουν κι άλλες στιγμές, όπως αυτή παραπάνω, που κάνουν ξεκάθαρο, ότι ο χαρακτήρας δεν είναι αυτός του Doctor. Το να είναι όλη την ώρα με ανοικτό το στόμα, να κάνει χαζομαρούλες και να μιλά στον εαυτό της ανάμεσα στις σκηνές που θα κάνει pc κήρυγμα δεν είναι χαρακτήρας, πόσο μάλλον ο Doctor. Πλέον έχει σταματήσει, ενώ μπορεί, να σώζει και κόσμο τελευταία στιγμή, όπως έκανε τόσα χρόνια ή έστω να βρει έναν τρόπο να σώσει, όσους περισσότερους γίνεται. Πάντα υπήρχαν στοιχεία όπως αυτά και σε προηγούμενες εκδοχές. Ο Doctor του Matt Smith για παράδειγμα ήταν ο πιο goofy όλων της νεότερης εποχής. φλερταρε με το T.A.R.I.S., είχε κολλήμα με τα παπιγιόν κτλ αλλά ο χαρακτήρας του εκτεινόταν πολύ πέρα απο αυτά, της Whittaker δεν θα το έλεγα.

Αν με χίλια ζόρια έπρεπε να βρω ένα-δυο θετικά στον 12^ο κύκλο θα ήταν πρώτον η πολύ καλή ερμηνεία του Dhawan, που τους έσβησε όλους κι ας είναι κάπως υπερβολικός στο παίξιμο του ώρες ώρες και ότι υπήρχαν κάποιες πολύ καλές ιδέες στις ιστορίες, που απλά δεν πήγαν πουθενά για ακόμα μια φορά. Υπάρχουν κάτι κενά και χαζομάρες στο σενάριο, που βγάζουν μάτι. Ακόμα και στο καλύτερο επεισόδιο του κύκλου το The Haunting of Villa Diodati, το οποίο θύμισε κάτι από τις παλιές καλές εποχές, θα τα βρούμε. Το “lone cyberman” story arc είχε ενδιαφέρον και το δέσανε καλά με το “Timeless child” αλλά η κατάληξη ήταν λίγο…. Είχαμε και ένα δυο ενδιαφέροντες νέους κακούς αλλά ως εκεί. Όπως και πέρυσι ο στόχος είναι η πολιτική ατζέντα και ένας υπεροπτικός διδακτισμός και όχι η ιστορία καθαυτή είτε όταν μιλάμε για ανεξάρτητα επεισόδια είτε για επεισόδια της ευρύτερης ιστορίας του κύκλου. Το ζήτημα δεν είναι αν συμφωνείς ή όχι με το τι κηρύσσεται σε κάθε επεισόδιο. Ούτε παλιότερα ήταν αυτό σε παρόμοιες περιστάσεις. Για παράδειγμα θίγονται τα ζητήματα της κλιματικής αλλαγής και της ρύπανσης του περιβάλλοντος, που έχουν προκληθεί από τον άνθρωπο. Είναι θέματα, που λίγο πολύ βρίσκουν τους περισσότερους από εμάς σύμφωνους με την θέση, που παίρνει κι η σειρά επί αυτών. Κι όμως μπήκαν στην σειρά με τέτοιον τρόπο, που απλά απογοητεύτηκα, κουράστηκα έως και εκνευρίστηκα.

Αν πάρουμε για παράδειγμα την ωραία στιγμή του Capaldi παραπάνω στο επεισόδιο Kill The Moon, που δεν είναι καμιά τρομερή σκηνή έτσι… και την συγκρίνουμε με τις παρόμοιες της Whittaker θα καταλάβουμε την διαφορά. Στην σκηνή παραπάνω ο Doctor ένας Time Lord, ένας εξωγήινος, μιλάει γεμάτος ελπίδα και υπερηφάνεια για το πως η ανθρωπότητα παίρνει μπρος, αφήνει πίσω μικρότητες και βάζει πλώρη για τα άστρα. Σε μια αντίστοιχη σκηνή της Whittaker στο Orphan 55 – δικαίως ένα από τα επεισόδια με την χαμηλότερη βαθμολογία και τηλεθέαση στην ιστορία της σειράς – η Doctor, μια Time Lady, μια εξωγήινη λίγο πολύ μας λέει, ότι αν δεν ενστερνιστούμε τις ιδέες, που κηρύσσει, θα καταστραφούμε. Το μήνυμα αλλαγής και των δυο σκηνών είναι παρόμοιο. Στην πρώτη περίπτωση έρχεται από τον Doctor στη δεύτερη από ένα κραχτό φερέφωνο μιας πολιτικής σκοπιάς. Η διαφορά είναι αισθητή. Αυτό το σκηνικό συμβαίνει σε αρκετά επεισόδια του κύκλου με την υπομονή μας να έχει εξαντληθεί προ πολλού και την ποιότητα να πέφτει κι άλλο. Η εισαγωγή του εκάστοτε «σωτήριου» μηνύματος στα επεισόδια μου θύμισε τον τρόπο, που παρουσιάζουν τα τηλεπαιχνίδια και λοιπές εκπομπές τους διαγωνισμούς με τα δώρα των χορηγών τους. Όποια ατμόσφαιρα κι αν είχε το επεισόδιο μέσα σε δυο γραμμές γινόταν άφαντη.

Για άλλη μια φορά το Doctor Who απογοήτευσε και πλέον κινδυνεύει η ύπαρξη του. Φτάσαμε στο τραγελαφικό σημείο να λέμε «Moffat λείπεις»… Τα ελάχιστα θετικά του κύκλου δεν ήταν σε καμία περίπτωση αρκετά για να με κάνουν να μην κλαίω τον χρόνο μου. Δηλαδή ούτε για σειρά του φαγητού δεν κάνει πλέον. Κρίμα και πάλι κρίμα.

Διαβάστε ακόμα: