Κάθε σύγχρονος άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του, διακατέχεται από εμμονές. Οι εμμονές μπορεί να είναι από απλές και αστείες τύπου «Πρέπει να προσέχω να μην πατήσω τις ενώσεις από τις πλάκες πεζοδρομίου», μέχρι πιο σοβαρές τύπου «δεν μπορώ να βγω από το σπίτι σήμερα γιατί ξύπνησα από τη δεξιά πλευρά και είναι γρουσουζιά». Ακόμα και εμμονικός να μην πιστεύεις ότι είσαι, φεύγοντας από το σπίτι, θα ελέγξεις 3-4 φορές αν έχεις κλείσει τον θερμοσίφωνα και θα ξαναγυρίσεις να ρίξεις μια τελευταία ματιά «έτσι, για να είμαι σίγουρος γιατί μπορεί να με ξεγέλασε το φωτάκι. Μιας και μπήκα τώρα, ας ελέγξω και τον φούρνο, ψυγείο και ας ισιώσω κι αυτό το κάδρο». Οι gamers φυσικά και δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν, έχοντας κι αυτοί τις εμμονές τους, οι οποίες αποτυπώνονται στον τρόπο παιχνιδιού. Ας δούμε μερικές:

Hoarders

Οι περισσότεροι ίσως αναγνωρίσουν την λέξη “Hoarders” από τη σειρά που πραγματεύεται τις περιπτώσεις ανθρώπων που συλλέγουν μανιωδώς πράγματα. Συνήθως δεν μπορείς να μπεις στο σπίτι τους από τα αντικείμενα, δεν πετάνε τίποτα και οποιαδήποτε προσπάθεια να βγάλεις κάτι από το πάνω ράφι μετατρέπεται σε ένα real life παιχνίδι Jenga, με κίνδυνο να πέσουν τα πάντα στο κεφάλι σου ή κάτω. Αν πέσουν κάτω, είναι πάντα μεσημέρι ή αργά το βράδυ και για λίγη ώρα περιμένεις, κρατώντας την ανάσα σου, να δεις αν θα χτυπήσει ο από κάτω με τη σκούπα ή με το χέρι (εσένα). Εννοείται ότι αντίστοιχη εμμονή υπάρχει και στους gamers: «Τι; Να πιω το φίλτρο; Κι αν μου χρειαστεί πιο μετά;». Πόσες φορές έχει σκοτωθεί ο χαρακτήρας σου γιατί εσύ, ενώ είχες φίλτρο, δεν του το έδωσες, μήπως χρειαστεί αργότερα; Τα περισσότερα παιχνίδια τα τερματίζω με το inventory να είναι πιο γεμάτο κι από λεωφορείο στις 9 το πρωί και τα περισσότερα αχρησιμοποίητα σαν ηλεκτρικό ποδήλατο, ένα μήνα μετά την αγορά του. Το χειρότερο μου είναι όταν είναι γεμάτο το inventory και πρέπει να αφήσω κάποιο αντικείμενο, για να μαζέψω κάτι από κάτω. Τα επόμενα 20 λεπτά περνάνε με σκέψη, λογικό συλλογισμό με υπέρ και κατά κάθε αντικειμένου, μη λογικό συλλογισμό με την μέθοδο «α-μπε-μπα-μπλομ», απόφαση, ξανά σκέψη και τελικά δακρυσμένος αποχαιρετισμός στο αντικείμενο που τόσο πιστά με συντρόφευσε και μου πρόσφερε τις υπηρεσίες του.

 

Το load της Μαρμότας

Μόλις κατάφερες να νικήσεις εκείνον τον αγώνα στο Football Manager, ο οποίος σε ταλαιπωρούσε για εβδομάδες. Ό, τι και να έκανες, ό, τι σχήμα και να δοκίμαζες, κατάφερνες να χάνεις άλλοτε πανηγυρικά και άλλοτε με ένα γκολ διαφορά. Μετά από ένα γκολ του τερματοφύλακα στις καθυστερήσεις, που θα ταίριαζε σε κόμικ ‘80s περιοδικού όπως το «Μπλεκ» ή το «Αγόρι» με τίτλο «Το παιδί θαύμα», «Τερματοφύλακας-γιατρός» ή κάποιο αντίστοιχο, καταφέρνεις και κερδίζεις. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι τραυματίστηκε ο βασικός επιθετικός σου, ο οποίος έχει βάλει στα δίχτυα περισσότερες μπάλες και από παγωτατζή σε μέρα καύσωνα. Αποφασίζεις να κάνεις load και να ξαναπαίξεις τον αγώνα, για να χάσεις, σε ένα αέναο load που πάντα καταλήγει σε ήττα, σαν Τάνταλος της σύγχρονης εποχής, χωρίς σταφύλια. Το ίδιο προφανώς συμβαίνει και σε παιχνίδια όπως το “Grand theft Auto” ή το “Red Dead Redemption” κλπ, που μπορείς να ολοκληρώσεις την αποστολή με απώλειες. Όχι. Θα γίνει load και η αποστολή θα παίζεται, μέχρι να κατορθώσεις να εκφοβίσεις απλώς το θύμα και δεν το σκοτώσεις, όπως τις 20 πρώτες φορές. Ακόμα και αν προσπαθήσεις να προχωρήσεις, θα υπάρχει πάντα αυτή η φωνούλα που θα σου λέει «Γύρισε», σαν να σου ψιθυρίζει στο αυτί ο Καρράς, κάποια κιλά και τσιγάρα λιγότερα. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ένα χαλασμένο save, πετώντας κάποιες (πολλές) ώρες ή μέρες παιχνιδιού στα σκουπίδια.

 

Οι σκηνές του παραλόγου

Τι εννοείς δεν χρειάζεται να δω όλο τον διάλογο; Κι αν χάσω κάποια σημαντική πληροφορία για την πλοκή της ιστορίας, που για κάποιον ανεξήγητο λόγο θα έχουν βάλει σε ένα video; Πολλές φορές είναι τέτοια η εμμονή, που βλέπεις τόσο αναγκαστικά την cutscene που νιώθεις ότι παίζεις στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι» και σου έχουν βάλει μανταλάκια στα μάτια. Η πληροφορία ”press x to skip the cutscene” είναι πιο άχρηστη και από προϊόν χωρίς γλουτένη, αφού και κατά λάθος να πατηθεί το κουμπί, την ξαναβάζω να τη δω. Όλοι εσείς που κόβετε τις cutscenes, είστε πολύ δυνατοί χαρακτήρες και σας ζηλεύω. Αυτό που κάνω τον τελευταίο καιρό για να αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου είναι να μην κόβω τις cutscenes μεν, οπότε να διατηρώ την όποια ψυχική μου ηρεμία και να κατευνάζω τα ocds μου, αλλά τουλάχιστον να κάνω κάτι άλλο παράλληλα με αυτές, ακούγοντας μόνο τους διαλόγους. Λίγο μεγαλύτερες να ήταν οι cutscenes, θα προλάβαινα να δω κι ένα 20λεπτο επεισόδιο sitcom στο ενδιάμεσο, ενώ τώρα απλώς φτιάνω φαγητό, παίρνω ένα power nap και άλλα τέτοια υπερβολικά. Άλλωστε, 50 ευρώ έδωσες για το παιχνίδι. Ποιες cutscenes; Μέχρι και τα credits θα δεις.

Τέλειο κατοστάρι 

Μόλις τερμάτισες το παιχνίδι, μετά από 2 μήνες προσπαθειών. Δεν είναι ότι ήταν τόσο δύσκολο, αλλά κάτι ο τεράστιος κόσμος του, κάτι η δουλειά/σχολή κλπ που σου επέτρεπαν να παίζεις λίγο κάθε μέρα πριν αρχίσεις να κουτουλάς στο controller, έκαναν το όλο εγχείρημα να μοιάζει πιο δύσκολο κι από διατήρηση ψυχραιμίας σε ουρά του ΙΚΑ. Εκεί που πας να κλείσεις χαρούμενος την κονσόλα και να πας επιτέλους για ύπνο, διαπιστώνεις ότι έχεις ολοκληρώσει το παιχνίδι στο 99,8%. Αφού περάσουν από μπροστά σου διάφοροι άγιοι και επιλέξεις τον καταλληλότερο για κατέβασμα, αποφασίζεις να το ξεχάσεις και να ξαπλώσεις. Ο ύπνος θα ήταν ευκολότερος μετά από 2 πιάτα σουτζουκάκια, αφού τώρα στριφογυρνάς ανήσυχος βλέποντας ανεκπλήρωτες πίστες και έρωτες και νιώθοντας αποτυχημένος σαν vegan χασάπης. Σηκώνεσαι, φορτώνεις το τελευταίο save, παίζεις μισή ώρα παιχνιδιού περπατώντας απλώς με τον χαρακτήρα σου σε ένα ατέλειωτο και βαρετό λόφο για να φτάσεις και να μαζέψεις μια πεταλούδα. Το ποσοστό αγγίζει το 100% και εσύ τα όρια της παράνοιας.

Ντόρα η μικρή εξερευνήτρια

Ένας από τους λόγους που αποφεύγω τα RPG παιχνίδια είναι η μανία μου να εξερευνώ τα πάντα. Αυτή η χαρά του να φτάνεις στη νέα, ανεξερεύνητη πόλη, μετατρέπεται σε άγχος. Κάθε φορά που θα φτάσω σε μια νέα πόλη, θα πρέπει να εξερευνήσω κάθε γωνιά, κάθε σπίτι, να μιλήσω με κάθε ανούσιο NPC χαρακτήρα, να σκοτώσω από άκακα αρμαντίλλο μέχρι κακά ορκ και μετά να φύγω. Δεν έχει σημασία αν μπορώ να ξαναγυρίσω οποιαδήποτε στιγμή χάρη σε εκείνο το portal. Δεν έχει σημασία αν η πόλη υπήρχε για να πάρεις μόνο μια πανοπλία και όλα τα υπόλοιπα είναι ψεύτικα σαν ξύλινο σκηνικό ταινίας. Μερικές φορές, λόγω αυτής της εμμονής νιώθω σαν τους ηλικιωμένους που περπατάνε στο δρόμο με τα χέρια μπλεγμένα πίσω και κάθε φορά που βρίσκουν εργάτες τους ρωτάνε «τι φτιάχνετε εδώ παιδιά» και περνάνε την επόμενη μισή ώρα (επι)βλέποντας το γκρέμισμα ενός τοίχου.

Τελετουργικό αρχής 

Έχεις προπαραγγείλει το “Resident Evil 7” και το περιμένεις ανυπόμονα για εβδομάδες να βγει και να σου έρθει. Κάποια στιγμή γυρνάς σπίτι και βλέπεις ότι έχεις πακέτο και ευτυχώς δεν είναι από εκείνη τη συμφοιτήτρια που πίστεψες ότι κάτι έσπασε (όχι μέσα σου, αλλά μέσα της). Το πολυπόθητο δέμα σε περιμένει και σχεδόν το βλέπεις να λάμπει σαν θησαυρός που δεν φαίνεται ποτέ σε ταινία των ‘80s.  Ανοίγεις τη συσκευασία, ανοίγεις ακόμα πιο προσεκτικά τη ζελατίνη, μυρίζεις βαθιά και ηδονικά την καινουργίλα, νιώθοντας σαν τον Ψάλτη που μυρίζει απλωμένα εσώρουχα σε κάποια cult ταινία, πιάνεις προσεκτικά το manual για να μην αφήσεις δαχτυλιές από τα ιδρωμένα, αγχωμένα σου δάχτυλα και είσαι έτοιμος να ξεκινήσεις. Κι όμως όχι. Τι κι αν περίμενες ανυπόμονα τόσες εβδομάδες; Θα φας την επόμενη ώρα με το να φτιάχνεις τη φωτεινότητα μέχρι το «Τελείωνε με τις βλακείες να παίξουμε» να γίνει ελάχιστα ορατό, θα ασχοληθείς με τον ήχο, τα εφέ, τους υπότιτλους, θα αλλάξεις το επίπεδο δυσκολίας 12 φορές, θα δοκιμάσεις άλλες τόσες την ευαισθησία του controller και μετά από μια ώρα θα είσαι έτοιμος να ξεκινήσεις, για να διαπιστώσεις στα πρώτα πέντε (5) λεπτά ότι το παιχνίδι δεν σου αρέσει.

Επανάληψη μήτηρ παθήσεως

Δύο πράγματα είναι επαναλαμβανόμενα και άπειρα στο σύμπαν: τα save και το reload στα όπλα. Αν το save γίνεται με το πάτημα ενός πλήκτρου, είσαι ικανός να το πατάς κάθε 5 δευτερόλεπτα με το βαθμό εμμονής που το κάνεις και στη δουλειά, σε οποιοδήποτε έγγραφο του word μετά από κάθε πρόταση. Αν το save γίνεται αυτόματα και μόνο σε συγκεκριμένα checkpoint, βγάζεις το μισό παιχνίδι στο ένα πόδι, χοροπηδώντας, αρνούμενος να πας στην τουαλέτα πριν φτάσεις στο checkpoint, λες και το “resume” θα πατηθεί μόνο του και θα χάσεις όλη την πρόοδο μέχρι τότε. Το εμμονικό πάτημα πλήκτρου ακολουθείται και στην περίπτωση του reload σε όπλα, με το R3 να προηγείται οποιασδήποτε κίνησης σου σε οποιοδήποτε σημείο του παιχνιδιού, λες κι αν έχεις 40 σφαίρες και όχι 38, θα αλλάξεις τον ρου του παιχνιδιού. Προφανώς πεθαίνεις από κάποιο μαχαίρι, με τον χαρακτήρα σου να έχει γεμάτο οπλοστάσιο και κάθε λογής βόμβες, από μολότωφ μέχρι στοιχηματικές.