Αιτίες τσακωμού

Τα περισσότερα παιχνίδια έχουν δύο τρόπους για να παίξεις: Το single player παιχνίδι και το multiplayer. Το single player mode σε ένα παιχνίδι βολεύει γιατί μπορείς να παίζεις μόνος σου όποια στιγμή θέλεις και για όση ώρα θες, δεν γίνεσαι ρεζίλι όσες φορές κι κάνεις το ίδιο λάθος (εκτός εκείνων των παιχνιδιών που μετά την 12η φορά που χάνεις, σου προτείνουν να μειώσεις τη δυσκολία ή να φέρεις το πεντάχρονο ανιψάκι σου να σε βοηθήσει), έχει μια γραμμική εξέλιξη για να μην χάνεσαι και γενικά είναι ιδανικό για αντικοινωνικούς ή ανθρώπους με λίγο χρόνο.

Από την άλλη όμως, το να μαζεύεστε με φίλους και να παίζετε μέχρι πρωίας video games και επιτραπέζια συνοδεία πίτσας, μπύρας και μετά από λίγη ώρα φωνών από τους γείτονες (Θα σκάσετε κάποια στιγμή να κοιμηθούμε ή να κατέβω να σας ανταλλάξω εγώ τούβλα με ξύλο, που μου θέλετε και Κατάν ζώα;) είναι αρκετά διασκεδαστικό. Σίγουρα, πάντως, πιο διασκεδαστικό από ότι για τους γείτονες. Το αρνητικό σε αυτή την περίπτωση είναι οι πολλές ευκαιρίες που προσφέρονται για νεύρα, τσακωμούς και γκρίνια, αναλόγως του πόσο ενοχλητικός είναι ο άλλος και πόσο περίεργος εσύ.

Στήσιμο ομάδας στο Fifa/Pro

Καταλαβαίνω ότι το στήσιμο της ομάδας είναι πολύ σημαντικό και πρέπει να επιλέξεις τους πιο φορμαρισμένους παίχτες, το κατάλληλο σύστημα για τον αγώνα και άλλα τέτοια που θα σε οδηγήσουν στη νίκη. Πρέπει να σπαταλήσουμε ένα τέταρτο σ’ αυτό; Έχετε πάρει θέση μπροστά από την τηλεόραση, έχουν ήδη αρχίσει οι πρώτες προσβολές, η αδρεναλίνη είναι σε επίπεδα Ζαγοράκη στο Euro του 2004, έχεις πατήσει το «Χ» σε ό, τι επιλογή σου έχει εμφανίσει για να τελειώνεις και ενώ φωνάζεις πορωμένος «Έτοιμος εγώ», ακούς «Μισό λεπτό να φτιάξω την ενδεκάδα μου. Α, έχω να επιλέξω την εμφάνιση πρώτα. Να επιλέξω την πορτοκαλί φανέλα; Όχι, την μαύρη. Ναι αλλά αν μπερδεύομαι με τους διαιτητές; Άστο μωρέ, την πορτοκαλί. Ναι αλλά δεν μου αρέσει πολύ το χρώμα. Κάτσε να τις ξαναδώ μία φορά».

Πιο γρήγορα θα διάλεγε η κοπέλα σου ρούχα σε πολυκατάστημα, παρά ο εν λόγω εκνευριστικός τύπος σου την ενδεκάδα του. Το πεντάλεπτο που περνάει σε έχει ξενερώσει πιο πολύ κι από μήνυμα «σε βλέπω φιλικά» και η πρώτη έκρηξη θυμού δεν αργεί να έρθει, απαιτώντας να τελειώνει για να ξεκινήσετε κάποια στιγμή. Το παιχνίδι λήγει 2-0 υπέρ σου, ο αντίπαλος γκρινιάζει ότι εσύ φταις που δεν τον άφησες να στήσει την ομάδα του, πατάτε rematch και μέχρι να τελειώσετε δύο παιχνίδια χρειάζεσαι ξύρισμα και μπάνιο.

Bonus: Ο τύπος που αλλάζει και την αντιστοίχιση των πλήκτρων από τα κλασικά και όχι μόνο τρώει κι άλλο χρόνο, αλλά σε κάνει να τα ξαναφτιάχνεις μετά.

Κοίταγμα Controller σε πέναλτι

Από τις πιο εκνευριστικές και ύπουλες κινήσεις σε ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου. Αυτό το υποχθόνιο και ύπουλο κοίταγμα του χειριστηρίου του αντιπάλου την ώρα που ετοιμάζεσαι να χτυπήσεις πέναλτι, για να μπορέσει να ρίξει τον τερματοφύλακα στη σωστή πλευρά.

Πολύ κλασική «τσατσιά» στις περιπτώσεις που κάθεστε δίπλα-δίπλα και εσύ είσαι λίγο άμπαλος, οπότε θες το χρόνο σου και το κοίταγμα του controller για να μπορέσεις να χτυπήσεις ένα αξιοπρεπές πέναλτι και όχι τα πίξελς των περιστεριών της Konami.

Αν γίνει αντιληπτός, ακολουθεί τσακωμός, ανταλλαγή γαλλικών (και πιθανότητα σάλιων μιας κι είστε κοντά και φωνάζετε) και για το υπόλοιπο του παιχνιδιού παίζεις με το controller κάτω από το γραφείο, πίσω από την πλάτη (α λα Hendrix) ή πάνω από το πτώμα του.

Να παίρνει πάντα Barcelona/Βραζιλία

Πάντα υπάρχει αυτός ο τύπος, ο οποίος θα παίρνει σε κάθε παιχνίδι είτε τη Barcelona είτε την εθνική Βραζιλίας. Όσο και να τον παρακαλάς να παίξετε παραδοσιακές κόντρες από κάθε πρωτάθλημα (πχ Milan-Juventus, Ολυμπιακό-Παναθηναϊκό), τα ζευγάρια των επόμενων αγώνων του Champions League, αυτός εκεί, σταθερός και γραφικός σαν τη χιονισμένη Αράχωβα, χωρίς τις ορδές ΔΑΠιτών να γεμίζουν τα στενά της.

Στην αρχή προκαλεί εκνευρισμό και ενόχληση, αλλά όσο περνάει ο καιρός και τα παιχνίδια, η οποιαδήποτε ποδοσφαιρική κόντρα μαζί του μοιάζει (και είναι) ανούσια και πιο βαρετή κι από λόγο αποφοίτησης.

Bonus εκνευρισμού: Ο τύπος που δεν πατάει το κουμπί ώστε να κόψει τους πανηγυρισμούς και τα replay μετά από κάθε γκολ, αλλά σε αφήνει να βλέπεις σε επανάληψη και όσο πιο αργά γίνεται την μπάλα να καταλήγει στα δίχτυα.

Επιτραπέζια παιχνίδια

Μπορεί να μην εμπίπτει στην κατηγορία “Video Games”, αλλά σίγουρα παίζει εύκολα στην κατηγορία “multiplayer” και μάλιστα κοιτάει ψαρωτικά τα υπόλοιπα ως «παλιός». Τα επιτραπέζια παιχνίδια είναι ένα κλασικό παράδειγμα για το πως μια «διασκεδαστική δραστηριότητα» μπορεί να μετατρέψει τους ανθρώπους σε νικοδιψή ζόμπι και να καταστρέψει φιλίες, σχέσεις και ντουβάρια.

Υπάρχει πάντα αυτός ο τύπος που δεν μπορεί να δεχτεί ότι έχασε, που θα ψάξει 32 φορές τις οδηγίες, που θα συνάψει συμμαχίες για να μην κερδίσει ο Χ, αλλά θα τις διαλύσει στο επόμενο δευτερόλεπτο γιατί φαίνεται ότι τελικά κερδίζει ο Ψ και δεν συμμετέχει σε ανταλλαγές και συνεργασίες αλλά όταν χρειάζεται ο ίδιος κάτι, γκρινιάζει, τσαντίζεται και θίγεται, εκνευρίζοντας όλη την παρέα. Uno και το απαγορευτικό ή η κάρτα «+4», «Οι άποικοι του Κατάν» και ο δρόμος που μόλις έβαλε ο δίπλα και σου χάλασε τα σχέδια, Monopoly, Σαμποτέρ και όλα τα υπόλοιπα που ευθύνονται για ομηρικές μάχες και νεύρα.

Συνήθως υπάρχει ένα ζευγάρι, το οποίο στην αρχή της βραδιάς τσακώνεται γιατί υπήρχε μια κάρτα η οποία δεν χρησιμοποιήθηκε και μια απάντηση που δεν δόθηκε και στο τέλος της βραδιάς, η ερώτηση που χρήζει απάντησης είναι ποιος θα πάρει τον καναπέ και ποιος την επιμέλεια της γάτας.

Bonus: Η αμηχανία που είναι διάχυτη στο χώρο στην περίπτωση τσακωμού τρίτων και η προσπάθεια σου να ελαφρύνεις το κλίμα με κάποια αστείο ή κάποια ατάκα τύπου «εντάξει ρε παιδιά, παιχνίδι είναι, πως κάνετε έτσι;», με τις ματιές των δύο πλευρών να σε τρυπάνε σαν αυτές του Cyclops (χωρίς την μάσκα).

Ο ξερόλας

Τυπικό είδος ανθρώπου που ευδοκιμεί σε κάθε παρέα και μάζωξη και καταφέρνει να εκνευρίζει τους πάντες γύρω του. Είτε παίζετε buzz είτε επιτραπέζια ή ακόμα κι αν σε δει να παίζεις μόνος σου Quizdom πχ, θα καταφέρει σε ελάχιστο χρόνο να τσαντίσει ακόμα και τη διπλανή παρέα που απλώς παρακολουθεί.

Με το που εμφανιστεί η ερώτηση στην οθόνη θα φωνάξει «το ξέρω, το ξέρω» και αν αργήσεις να πατήσεις το κουμπί πάνω από 10 δευτερόλεπτα θα αρχίσει να τραβάει τα μαλλιά του και να αναρωτιέται φωναχτά και κυρίως εκνευριστικά «πώς είναι δυνατόν να μην το ξέρεις αυτό». Θα πατήσει το κουμπί μέσα σε δευτερόλεπτα ενώ η ερώτηση δεν έχει καν εμφανιστεί καταστρέφοντας το παιχνίδι και των γύρω, ενώ μετά από κάθε σωστή απάντηση θα αρχίσει να Περηφανεύεται για τους βαθμούς που μάζεψε.

Κάθε φορά παίζει επιθετικά με την λύσσα πεινασμένου κογιότ που πετυχαίνει ανυπεράσπιστο κοπάδι και κράζει όλους τους υπόλοιπους («Τι έγινε Νικολέτα; Ε; Πάλι ήμουν σωστός; Πάλι ο πιο γρήγορος παίχτης; Θα απαντήσετε τίποτα; Έχω αρχίσει να βαριέμαι»).

Bonus εκνευρισμού: Ακόμα και όταν δεν παίζει ή για κάποιον ανεξήγητο λόγο έχει χάσει από τους πρώτους, θα σε εκνευρίσει γιατί θα πετάγεται φωνάζοντας τις απαντήσεις στο Trivial.

Ο θέλω πάντα να κερδίζω

Ένα από τα πιο εκνευριστικά είδη gamers είναι ο τύπος ανθρώπου που θέλει πάντα να κερδίζει. Είναι αυτός που θα κοπανήσει το τάβλι σε περίπτωση ήττας και θα εκτοξεύσει ζάρια, πούλια και Χριστοπαναγίες. Ζει από τη νίκη και για τη νίκη και αν μπορούσε θα έκανε χαρακίρι μετά από κάθε ήττα.

Ξεκινάει κάθε παιχνίδι προκλητικός, παίζοντας με τα νεύρα των αντιπάλων, προκαλώντας και δημιουργώντας πολεμικό κλίμα. Θα σε εκνευρίσει είτε σκοπίμως με σκοπό να σε αποσυντονίσει και να σε κερδίσει είτε χωρίς να το καταλάβει, θα σπάσει τα νεύρα όλης της παρέας με τις μηχανορραφίες και την τακτική του και θα επιλέγει το “rematch” ή θα παίζει αιώνια σε ένα σισυφικό μαρτύριο (για σένα), μέχρι να κερδίσει και να «αποκαταστήσει την ορθή τάξη πραγμάτων» στο κεφάλι του.

Το είδος “nikiforus prixarchidus” συναντάται και σε οικογενειακές συγκεντρώσεις πχ Πάσχα, Χριστούγεννα κλπ, όπου σε οικογενειακά διπλά (με την κυριολεκτική σημασία του όρου) ποδοσφαίρου, μπάσκετ με ξαδέρφια κλπ, παίζει σαν Βίκινγκ σε επιδρομή σε χριστιανικό χωριό. Είναι αυτός ο τύπος που θα ρίξει «τάπα» στο ανήλικο ξαδερφάκι του ή την πιο μικρόσωμη κοπέλα, χωρίς ντροπή και με κάποια ατάκα τύπου «ε τι να έκανα;

Να μην έπαιζε» και το αντίστοιχο dis προς τον ταπωμένο για το πόσο δεν τον χάλασε, με το απορημένο (και κλαμένο) βλέμμα του μικρού. Δεν θα διστάζει να κάνει τάκλιν ακόμα και στον παππού του, ο οποίος μετά την εγχείρηση στο γοφό και τις φυσικοθεραπείες, είπε να ρίξει ένα σουτ με τα εγγόνια.

Noobάς

Όλοι υπήρξαμε noobάδες και συνεχίζουμε και είμαστε, αναλόγως του παιχνιδιού. Όπως ο οδηγός με «Ν» στο πίσω τζάμι πρέπει να αντιμετωπίζεται υπομονετικά, υποστηρικτικά, υποτονικά και άλλα παρόμοια με πρώτο συνθετικό το «ύπο» (και πιθανότα «είσβο»), έτσι και ο noobάς. Δείχνεις κατανόηση, προσπαθείς να του εξηγήσεις κάποια πράγματα για το πως λειτουργεί το παιχνίδι, με την απειρία του να φαίνεται από όλες τις κινήσεις του, σαν αμήχανος και αδέξιος έφηβος σε πάρτι με κοπέλες, σπυριά και παιχνίδι «μπουκάλα».

Έχεις βάλει να ξεκινήσεις το online του “Left 4 Dead 2”, βλέπεις ότι είσαι με την πλευρά των ανθρώπων και χαζεύεις τα ονόματα των συμπαικτών χαιρετώντας τους πιο γνωστούς που καίγεστε καθημερινά. Τότε είναι που τον παρατηρείς. Όταν όλοι οι υπόλοιποι προσπαθείτε με γρήγορες κινήσεις να οχυρωθείτε και να ετοιμαστείτε όσο καλύτερα γίνεται για την επιδρομή των ζόμπι, αυτός κάνει άσκοπες βόλτες, σαν οικογένεια σε Σαββατιάτικη έξοδο στο Supermarket.

Πριν τελειώσει ο χρόνος που σου δίνεται για να ετοιμαστείς, έχει βγει από το κτίριο και πυροβολεί, κάνοντας trigger την επιδρομή χιλιάδων νεκροζώντανων και προκαλώντας τον θάνατο σου μέσα σε δευτερόλεπτα. Την πέμπτη συνεχόμενη φορά που συμβαίνει αυτό εξαπολύεις οποιαδήποτε βρισιά έχεις μάθει στα αγγλικά και κάθε επόμενη επιστρατεύονται greeklish, κάτι ιταλικές βρισιές που έμαθες από τον Μαλεζάνι και κάτι γερμανικά που σου ακούγονται πάντα σαν βρισιές.

Οι «βρωμιές»

Υπάρχει πάντα αυτός ο φίλος σου που σε οποιαδήποτε μάζωξη στο σπίτι του θα παίξει «βρώμικα». Θα σε πείσει να παίξετε το fighting game «που μόλις χτες» αγόρασε και αν συμφωνήσεις, με το που ξεκινήσετε να παίζετε, το καταλαβαίνεις. Είναι σαν να παίζεις online poker και να αντιλαμβάνεσαι ότι στο τραπέζι όλοι γνωρίζονται και συνεννοούνται.

Ξαφνικά, είσαι η αντιλόπη που σταμάτησε να πιει νερό και ανεβάζοντας το κεφάλι βλέπει το κοπάδι με τις τίγρεις και η γουλιά νερού κατεβαίνει με ένα αργόσυρτο και εκκωφαντικό «γκλουπ». Μέσα σε «δύο μέρες» ο τύπος κάνει combos με κάθε χαρακτήρα, ενώ εσύ πασχίζεις να βρεις ακόμα με ποιο κουμπί ρίχνει μπουνιά.

Είναι ο ίδιος τύπος που θα σου δώσει το χαλασμένο controller με το κουμπί που μένει κολλημένο και ο παίχτης σου θα γυρίζει προς τα πίσω κάθε φορά που είναι έτοιμος να σουτάρει. Το παιχνίδι μαζί του 9 στις 10 φορές θα καταλήξει σε διακοπή λόγω εισβολής χεριών στον αγωνιστικό του χώρο. Δεν θα σε εκνευρίσει γιατί θα προσπαθεί να κερδίσει, αλλά γιατί θα προσπαθεί να δει πόσο μπορεί να σε κοροϊδέψει, χωρίς να τον καταλάβεις.

Διαβάστε ακόμα: