Ας θυμηθούμε το Mad Men (2007-2015) [Spoiler Free]

(Υπάρχουν ένα δυο mild spoilers αλλά δεν αποτελούν κομβικό γεγονός για τη σειρά. Έχουν περάσει και τρία χρόνια άλλωστε..)

Το Mad Men έρχεται από το AMC το 2007, αποτελώντας μια από τις ποιοτικές σειρές, της “γενιάς” του. Μια γενιά (αυτή των μέσων με ύστερων 00s ουσιαστικά), που έμελλε να αποδειχθεί καταλυτική για το τηλεοπτικό τοπίο όπως το γνωρίζουμε σήμερα. Μιας που χτίζει πάνω στη καλή δουλειά, που έκαναν ήδη για την τηλεόραση, διάφορες σειρές όπως Lost (2004-10), The Sopranos (1999-07), The Wire (2002-08), Deadwood (2004-06), Firefly (2002-03), 24 (2001-10) κ.α. και δίνει το έναυσμα στην ουσία για την «έκρηξη» των καλών παραγωγών, που πλέον θεωρούμε δεδομένες ως έναν βαθμό. Παραδόξως το Mad Men δεν φαίνεται να έχει τόσο ακριβή παραγωγή. Στην Ελλάδα δε θυμάμαι να έγινε ο χαμός, που συνέβη με άλλες σειρές εκείνων των ετών π.χ. Breaking Bad (2008-13). Βέβαια ήμουν και εφηβόπουλο στα ξεκινήματα της, όποτε δεν πρόσεχα τέτοιου είδους σειρές, προχωράμε. Στην Αμερική από την άλλη αγαπήθηκε θερμά σε σημείο να καταταγεί στην τέταρτη θέση στον κατάλογο με τις 100 καλύτερες σειρές όλων των εποχών από το Rolling Stone,

Το Mad Men λοιπόν είναι ένα εξαιρετικό δράμα εποχής, με ένα σχετικά ασυνήθιστο τοπίο. Η ιστορία του εκτυλίσσεται γύρω από μια διαφημιστική εταιρεία και ευρύτερα το χώρο της διαφήμισης στην Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 1960. Το κύριο cast αποτελείται από τους Jon Hamm, January Jones, Elisabeth Moss, John Slattery, Vincent Kartheiser, Christina Hendricks, Rich Sommer, Aaron Staton, Robert Morse και Kiernan Shipka, η οποία μεγάλωσε μαζί με τη σειρά, ενώ σεβαστά περάσματα είχαν και οι Jared Harris και Alison Brie μεταξύ αρκετών άλλων. Για τους περισσότερους στο cast το Mad Men ήταν η πρώτη τους καλή δουλειά είτε από άποψη ποιότητας, είτε από εμπορικότητας, που τους άνοιξε πόρτες. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι ο Hamm, που ουσιαστικά μπήκε στον χάρτη ως ικανός ηθοποιός με τον απαιτητικό του πρωταγωνιστικό ρόλο.

Η σειρά έχει στον πυρήνα της τον χαρακτήρα του Hamm, τον Don Draper, Είναι ο ευρηματικός διευθυντής του δημιουργικού τμήματος της διαφημιστής, (κακός) σύζυγος και πατέρας, γοητευτικός γυναικάς, αινιγματικός και με ένα μυστηριώδες παρελθόν. Είναι το κεντρικό πρόσωπο με την ιστορία του να είναι η ραχοκοκαλιά, η αρχή και το τέλος της σειράς. Αυτό δε σημαίνει όμως, ότι την μονοπωλεί. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες δε υπάρχουν μόνο για να πλαισιώσουν τον Draper στην κάμερα, αλλά παρακολουθούμε ως έναν βαθμό κανονικά τη ζωή τους, εντός κι εκτός της διαφημιστικής εταιρείας. Η σειρά είναι καλογραμμένη, έξυπνη ιδίως στο χιούμορ της και πολύ καλά και σφαιρικά χτισμένη. Στον τομέα ερμηνειών η πλειονότητα του cast κάνει εξαιρετική δουλειά. Το Mad Men δεν έχει ένα συγκεκριμένο εβδομαδιαίο θέμα. Έχει έναν αριθμό τοπίων-χώρων στους οποίους εξελίσσονται οι ιστορίες του με τα γραφεία της εταιρείας, την οικία Draper και το εκάστοτε ρεστοράν ή μπαρ να είναι οι πιο συνηθισμένοι εξ’ αυτών. Κινείται μες στο χρόνο παράλληλα με ιστορικά γεγονότα π.χ. οι δολοφονίες John Kennedy και Martin Luther King, ο πόλεμος του Βιετνάμ κτλ.

Το Mad Men δεν είναι από τις σειρές, που σε πωρώνουν ή σε εξιτάρουν σε κάθε επεισόδιο. Δεν είναι για θεατές, που αναζητούν δράση και έκρηξη αδρεναλίνης. Κάνει κάποιες μικρές κοιλιές της μες στα χρόνια, όπως όλες οι σειρές, δίχως δραματικές αυξομειώσεις στην ποιότητα. Είναι περισσότερο μια σειρά, που σε κρατάει λόγω σεναρίου/ιστορίας κι ερμηνειών και σου κινεί την περιέργεια για το τι μέλλει γενέσθαι. Αυτό, που θα έλεγα με σχετική άνεση είναι, πως δεν είναι προβλέψιμο. Ακολουθεί κάποιες κλασικές διηγηματικές τεχνικές, όμως δεν αισθάνεσαι, ότι ξέρεις τι θα γίνει και τι θα ειπωθεί παρακάτω. Υπάρχει κίνηση στην ιστορία και διαρκής ανανέωση, δεν θα μπει στον ίδιο φαύλο κύκλο, που αυτή δημιούργησε. Οι έννοιες του καλού και του κακού δεν έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα. Δηλαδή δεν έχουμε εξ’ αρχής χαρακτήρες καθολικά καλούς και καθολικά κακούς, απλά και μόνο για να κάνει εξέδρα το κοινό κι ας υπάρχουν συμπάθειες κι αντιπάθειες.

Ένα από στοιχεία της σειράς, που την κάνουν και τόσο αρεστή, είναι η αυθεντικότητα της. Είναι μια σειρά εποχής και μένει όσο είναι δυνατό μια σειρά εποχής. Οι χαρακτήρες της ενσαρκώνουν τις ιδέες και τις συμπεριφορές ανθρώπων της εποχής, όχι σημερινές. Το κοινωνικό της σχόλιο αντίστοιχα, δεν είναι προπαγάνδα. Για παράδειγμα δείχνει ξεκάθαρα την κακομεταχείριση και την αγενή συμπεριφορά προς τις γυναίκες – κι όχι μόνο – εντός κι εκτός εργασιακού χώρου, ως κομμάτι της ιστορίας. Η Peggy ο χαρακτήρας της Moss, ανέχεται πολλά, διεκδικεί και κατακτά κάθε σκαλοπάτι στην εταιρική σκάλα με το σπαθί της. Δεν αρκείται στο να γκρινιάζει, ούτε την σπρώχνει ατσούμπαλα το σενάριο για ιδεολογικούς λόγους. Αντίστοιχα συνήθειες και συμπεριφορές, που δικαίως πλέον θεωρούμε ανθυγιεινές, όπως η συχνή και μεγάλη κατανάλωση αλκοόλ, το μανιώδες κάπνισμα, η μηδαμινή οικολογική συνείδηση δεν προβάλλονται μόνο για να κατακριθούν, αλλά γιατί είναι απαραίτητες για την ιστορία. Την ολοκληρώνουν. Εν ολίγοις ο στόχος δεν είναι το σχόλιο αλλά η ιστορία καθαυτή. Ο θεατής θα κρίνει, όπως θέλει βάσει των γεγονότων και δε θα αναγκαστεί να υπομείνει το εκάστοτε ετεροχρονικό κήρυγμα. Από αυτή την άποψη το Mad Men είναι άκρως ξεκούραστο ως σειρά ειδικά στις μέρες μας.

Κλείνοντας το Mad Men είναι μια σειρά, που έκλεισε τον κύκλο της και είπε μια ενδιαφέρουσα ιστορία πιστή στον εαυτό της. Θα την πρότεινα, ιδίως σε κάποιον, που έχει βαρεθεί να βλέπει τα ίδια και τα ίδια. Δεν είναι η σειρά, που θα σε αφήσει με το στόμα ανοικτό, αλλά είναι μια ποιοτική σειρά άξια του χρόνου, που θα αφιερώσεις για να την δεις.

Διαβάστε ακόμα: